Een bezoek aan Corekees bomenboerderij Santa Rosanna

Afgelopen voorjaar zijn Nick en Tamar naar Paraguay gereisd. Ze hebben poolshoogte genomen bij de bomen en de foto’s en video’s geschoten die we gebruiken om (potentiële) investeerders van Project Pongamia te kunnen informeren! Hieronder volgt een uitgebreid verslag door Nick van Heesewijk.

Dag 1 (29/03/2022)

In de vroege ochtend vlogen we van Saõ Paulo naar Asuncion. Van een frisse 20°C in Brazilië naar een bedwelmende 39°C in de Paraguayaanse hoofdstad. De stad is breed opgezet en vol groen. Overal staan bomen. Je snapt dat dit hét land voor bos en herbebossing is. Vanuit de luchthaven werden we direct naar ons hotel gebracht. Om de hoek van het hotel ligt het Paraguayaanse hoofdkantoor van Investancia en Quadriz. Het kantoor ligt op de twaalfde verdieping. We kijken uit over de stad en zien de Gran Chaco in de verte al liggen!

Quadriz is een zuster-bedrijf van Investancia gericht op zogenaamde REDD+ projecten. Quadriz doet niets anders dan stukken ‘native forest’ leasen van landeigenaren. Ze brengen deze in kaart, beschermen het met hekken en wachters voor 30 jaar en laten de zogenaamde ‘CO2 sink’ – de hoeveelheid CO2 die het bos heeft opgeslagen – meten door experts van onafhankelijke partijen. Dit geverifieerde proces levert ‘CO2 credits’ op die door grote bedrijven op vrijwillige basis gekocht worden om hun eigen CO2 uitstoot te compenseren. Dit gaat als een speer! Tienduizenden hectares worden op deze manier beschermd en binnen enkele jaren zal dit oplopen tot honderdduizenden hectares. De ‘window’ om dit te doen is voor de Chaco slechts drie jaar. Daarna zal al het bos beschermd zijn met CO2 credits, of opgekocht door veeboeren en legaal ontbost (tot 50% mag van de staat worden ontbost).

We hebben een afspraak met Gabriela en Sergio. Gabriela is één van Investancia’s projectmanagers en Sergio is de accountant. Ze hebben ons de boeken, cijfers, administratie, veld-configuratie en plannen van en voor de Corekees bomen laten zien. Tamar heeft haar cijfers naast die van Sergio kunnen houden. Ook was het goed om de drive/professionaliteit van de twee te leren kennen. Zij hebben echt vuur voor wat ze doen en passie voor natuur! Na afloop nam Gabriela ons mee naar het historische deel van de stad voor een lunch. De rest van de middag hebben we op het kantoor aan Corekees gewerkt.

Dag 2 (30/03/2022)

Vandaag zijn we voor dag en dauw opgestaan om met de Quadriz pick-up truck naar Santa Rosanna te rijden. Het oorspronkelijke plan was om gisteren met een propellervliegtuig vanaf Asuncion te vertrekken maar het weer is te onstuimig. Het komt met bakken uit de lucht zetten. Het soort tropische regenbuien dat we in Nederland niet kennen… We zijn er overigens niet rouwig om dat we met de auto gaan. Dit is dé manier om meer van het land te zien en gevoel voor de grootsheid van de Chaco te krijgen.

De rit van Asuncion naar Santa Rossanna duurt veertien uur. De laatste vier uur over onverharde wegen. De lange rit komt deels door een omweg. We bezoeken het eerste grootschalige REDD+ project: een ‘native forest’ dat Quadriz in beheer heeft en financiert door de CO2 Credits te verkopen. Dit is een grote groene long (niet ontbost, in tegenstelling tot al het land eromheen) die ze Corazon Verde hebben genoemd – het Groene Hart. Een beetje zoals in Nederland, maar dan groter ;-). Het is laat en al uren donker wanneer we aankomen bij Santa Rosanna. Na 14 uur door elkaar geschud te zijn is de spreekwoordelijke koek op. Donna Elsa, de kok en ‘moeder’ van de Estancia, had wat eten voor ons bewaard. We eten in stilte en gaan daarna direct naar bed.

Dag 3 (31/03/2022)

Het regent nog steeds. Dit betekent dat de velden moeilijk begaanbaar zijn en we geen goede beelden kunnen schieten. Lekker begin… In plaats van de bomen te bezoeken hebben we de koe gemolken, zodat Donna Elsa kaas kan maken. Ook dat is Paraguay. Vervolgens zijn we met Marcel (van Heesewijk; red) door de nursery gelopen: de matrixes met moederbomen, de werkplaatsen waar gestekt wordt, de nieuwe high-tech kas (volledig geautomatiseerd klimaat, plaats voor 200.000 bomen), de schaduwdoeken, de rustificatie en de nieuwe industrie erachter (systemen voor watermanagement, stroom, voeding, etc). Er is veel gebeurd in de vier jaar dat we voor het laatst op de Estancia waren…

‘s Middags is het droog en rijden we met Fredy (de field manager, een gouden gozer) in een pick-up naar onze bomen. Fredy is geboren en getogen in de Chaco en kent het gebied op z’n duimpje. Samen met Fredy maken we beelden van de Corekees bomen en van de auto die tussen de bomen door rijdt. Het is echter super modderig en ondanks heldhaftige en doortastende stuurmanskunsten van Fredy rijden we al glippend en glijdend de sloot in… We zitten muurvast en de 4X4 gaat geen kant meer op. Fernando, één van de werknemers die met ons meerijdt, loopt een aantal kilometer te voet terug naar Santa Rosanna om de tractor op te halen. Wij blijven met Fredy achter bij de auto, kauwen op zonnebloempitjes (net als alle Paraguayanen) en oefenen ons Spaans. We hebben overigens geen keuze; Fredy spreekt alleen Spaans en Guarani (= de oorspronkelijke taal van Paraguay).

Anderhalf uur later komt Fernando terug met de tractor en een team van vijf Paraguayanen om ons – met veel pijn en moeite – los te trekken. Op de terugweg zegt Fredy dat we minder last hebben van de modder als onze snelheid wat hoger is. Met Tamar en mij in de cabine en zes Paraguayanen achter in het bakkie drukt Fredy z’n voet op het gaspedaal. We racen met 100 km/u over glibberige modder paden. Doodeng, maar hij zal wel weten wat ‘ie doet…

Dag 4 (01/04/2022)

De volgende ochtend gaan we terug naar de Corekees sectoren om bestaande bomen te tellen, beelden te maken en nieuwe bomen te planten. Het lokale team had Corekees bomen op de planning staan, dus dit kwam perfect uit. Naast het schieten van de beelden en het planten van nieuwe bomen leren we een hoop van de jongens uit het veld! Terwijl we Pongamia les krijgen van de planters krijgen we het bericht dat er paarden nodig zijn bij de Estancia… Die staan in een weitje naast onze sectoren, dus Tamar en ik zijn samen met een van de plant-managers te paard terug gegaan naar de boerderij. Een uurtje rijden; veel geleerd, veel gelachen.

Dag 5 (02/04/2022)

Deze laatste volle dag staat in het teken van beelden maken. We schieten explanation video’s terwijl we naast de bomen staan, praten uitvoerig met alle werknemers, maken drone shots van de Estancia en de omgeving en schieten heel veel shots van de omgeving en de dieren. Koeien, paarden en héél veel honden. We overwegen een van de honden mee naar huis te nemen als cadeautje voor collega Nicole. We besluiten het uiteindelijk niet te doen – achteraf spijt van.

Dag 6 (03/04/2022)

De volgende ochtend stappen we op de boot die eerder die ochtend het dag-personeel uit Porto Murtinho kwam brengen. Dit is het eerste dorpje in de buurt. Een klein stukje stroomopwaarts aan de Braziliaanse kant van de Rio Paraguay. Marcel was de week daarvoor met een huurauto uit Campo Grande gereden, de dichtstbijzijnde stad met luchthaven. Tamar en ik rijden de auto terug die kant op. Vijf uur lang rijden we door het Braziliaanse agrarische landschap. Bemodderd, moe maar ook heel voldaan vervolgen we vanuit Campo Grande onze reis terug naar Sao Paulo en van daaruit naar Schiphol, naar huis.

Eenmaal thuisgekomen

We waren onder de indruk van de ontwikkeling, professionaliteit en de toekomstvisie die we in Paraguay gezien hebben. Eenmaal thuis bleven we geïnspireerd. Nog tintelend van enthousiasme kwamen we het vliegtuig uit. Onder alle lagen van de werknemers heerste het gevoel dat ze onderdeel zijn van iets groots, iets goeds. Van de schoonmakers tot de agronomen en de field managers; Paraguayanen, Brazilianen en Europeanen: iedereen voelde de potentie, de vooruitgang, de langzaam ontwakende reus.